ترسم که اشک از غم ما پرده در شود       وین راز سر به مهر به عالم سمر شود (حافظ)

باور اینکه دنیای نوشتن آن هم از نوع مجازیش صاحب هویت شود کمی برای ما دشوار وغیر قابل باور است. بلاگرهای تازه کار که با نیت خاصی وارد عرصه وبلاگ نویسی شده اند اغلب چشم دیدن آن یکی را که پیشرفت می کند ندارند یا اینکه تحملشان لبریز می شود و روی به هتاکی و بی حرمتی اشخاص می کنند.

پذیرش نوشته های غرض ورزی و توهین آمیز نه تنها کمکی به برون رفت از مشکلات نمی کند بلکه گاها دغدغه ساز هم شده است، متاسفانه در حال حاضر در نیکشهر شاهد رشد آن هستیم اغلب در وبلاگ فرمانداری برره و قلمی برای لاشار که می بینیم اندیشه های اشتباه  و تخلیه عقده های خویش آنها را که باعث مشکلاتی از قبیل توهین های مکرر به اشخاص و متاسفانه بی ادبانه که دامن گیر شده و این دور از انصاف و ادب اندیشمندانه است .

این روزها با گذری به وبلاگ ها نیکشهر بیشتر شاهد دغدغه  های شخصی و غرض ورزی افراد هستیم تا منافع و دغدغه عمومی مردم.

متاسفانه امروزه عده ای نیز پیدا شده اند که با قصد سوء استفاده از دنیای مجازی در اندیشه ای  اشتباه در حال  تخلیه عقده های خویش که گویی در حال تمرین کنار گذاشتن شعور و شخصیت خویش هستند و نمی داند  چنین مطالبی میتواند برای هر نویسنده وبلاگی  ناراحت کننده باشد که متاسفانه باید نوشت های آن را در  تربیت و شخصیت وی پیدا کرد.

جنبه و ظرفیت افراد در برابر آزادیها سنجیده میشود و کسانی که حتی نمی توانند از بخش آزاد نظرات و یا وبلاگهای رایگان استفاده ای درست کنند باید آنها را چه خواند جز افرادی کم ظرفیت و بی جنبه که  این کار را از غرض ورزی انجام میدهند.

بسیار نیز شاهد این بوده ایم که به دلیل بی حرمتی به شخص یا اشخاصی از جانب یک نفر به دلیل غرضهای شخصی، دیگر وبلاگ نویسان هم مورد بی مهری قرار گرفته اند  و حتی موجب شده نسبت به وبلاگ نویسان نیکشهری بدبین و به آنان سوءظن وارد شده !!! طوری که دیگر اعتماد نسبت به یکدیگر کمتر شده است.

یادمان باشد کسی منتظر نوشته های ما نمی ماند مگر اینکه درد یا دغدغه ای از او در لابلای اندیشه های مطرح شده ما باشد . 

ما که تعامل در دنیای واقعی را به سختی می پذیریم باشد که در دنیای مجازی تجربه خوبی را کسب کنیم.